Teleurstellend

Alleen winnaars hebben vrienden

"Als je wint heb je vrienden, zolang je wint" zongen Herman Brood en Henny Vrienten al in de jaren tachtig en deze sportzomer laat opnieuw zien dat dit een waarheid als een koe is. Alleen snap ik het niet.

Ik snap niet dat sporters als Ranomi Kromowidjojo en Daphne Schippers na respectievelijk een 6e en 5e plaats in de Olympische sprintfinales, vooral via social media, zo worden afgebrand. Beide hebben geweldig gepresteerd. Ook nu weer hebben ze alles opzij gezet om het maximale eruit te halen. Om er alles uit te halen wat er in hun zit. Natuurlijk gaan ze daarbij voor goud en natuurlijk hoop je dat ze winnen. Maar met dit soort kleine verschillen is er toch een hele grote kans dat het maximale niet goed genoeg is voor goud en zelfs niet voor het podium. Dat neemt niet weg dat dit het ongelofelijk knap is en dat beide geweldig gepresteerd hebben?

Natuurlijk mogen we teleurgesteld zijn dat ze (we?) geen goud hebben gehaald. Teleurgesteld in het resultaat dat mag. Maar in de prestatie? Nee, niet doen. Denk eens aan de sporters zelf. Die hebben pas het recht om teleurgesteld te zijn. Zij hebben er keihard voor getraind, zij hebben geïnvesteerd in zichzelf en heel veel opgeofferd. En wij? Hangend op de bank televisiekijkend Nederland? Waar halen wij het recht vandaan om teleurgesteld te zijn in de sporter? Ik snap het echt niet. Kan iemand het mij uitleggen?

Teleurstellend

Ik vind het in ieder geval zeer teleurstellend dat WE niet beter om kunnen gaan met deze teleurstellingen. WE, dat zijn wij die op de bank zitten te juichen als WE winnen en zitten af te zeiken/branden als ZE verliezen. Ik doe daar niet (meer) aan mee.
Ik heb vooral genoten van de prestatie van beide sporters, toen ze wonnen, maar ook nu. Nu ze niet hebben gewonnen. Ik vind het bijzonder knap. Vooral ongelofelijk knap hoe zij met hun teleurstelling omgaan.

Zonder verliezers geen winnaars zeg ik altijd tegen Remco als hij weer eens teleurgesteld is na een nederlaag met zijn voetbalteam. En ook al is het een enorm cliché het is juist daarom niet minder waar. De schoonheid van de sport zit hem namelijk ook in het verliezen. De val van Annemiek van Vleuten, de huilende Marindha Verkerk en natuurlijk Henk Grol, zij waren voor mij tot nu toe de echte winnaars van deze spelen. De passie, de overtuiging, de inzet en vooral de veerkracht die zij getoond hebben, daar heb ik ontzettend veel respect voor en eerlijk gezegd ook ongelofelijk van genoten. Ongetwijfeld zullen zij zich verliezer voelen. Maar als je alles hebt gegeven en het resultaat is teleurstellend, dan blijft de prestatie ongelofelijk knap! Een prestatie waar je trots op mag zijn.

Laten we voortaan alleen nog maar JUICHEN voor de sporters en kunnen we voortaan ophouden om de prestatie alleen maar te waarderen als er goud behaald is? Laten we de prestatie ongeacht het resultaat roemen, respecteren en waarderen. Het resultaat mag heilig zijn voor de sporter. Zij gaan voor het hoogst haalbare, en wij mogen genieten, van hun teleurstelling, hun verlies of van hun triomf. Maar laat de teleurstelling over aan de sporter. Alleen zij hebben dat recht!